In Memoriam: Theo Evers (1934-2022)
Theo Evers, voormalig bondscoach van de Nationale Selectie Lifesaving en sinds 16 maart 1974 Lid van Verdienste van de Koninklijke Nederlandse Bond tot het Redden van Drenkelingen (KNBRD), is donderdag 3 februari 2022 overleden. Hij was sinds 1965 lid van de Roermondse Reddingsbrigade (RRB) en daarvan erelid.
Evers, geboren op 8 mei 1934, verliet de schoolbanken als gediplomeerd meubelmaker. Maar hij heeft nooit in die beroepstak gewerkt, zijnde een fanatiek waterpoloër. Onder leiding van Theo, die sinds 1963 als badmeester werkzaam was in Zwembad Hattem bij Roermond, werd in de periode 1965-1985 door veel enthousiaste, gediplomeerde jeugdinstructeurs lesgegeven. Binnen de brigade, en ook daarbuiten, kenden mensen hem als ‘Ome Thei’.
Wedstrijdploeg
De RRB ging met een wedstrijdploeg onder leiding van Theo deelnemen aan competities, onder meer in Gouda, Groningen, Weert en Zwolle, alwaar de ploeg in 1970 nationaal kampioen werd. Ook werd gereisd naar steden in het Duitse Ruhrgebied, zoals Oberhausen, Willich en Tönisvorst. Daar bestond ook voor de 'ouderen', de supersenioren, een wedstrijdelement, met aansluitend de nodige ontspanning. Daarnaast was hij lange tijd trainer van de Nederlandse Ploeg. Onder zijn bezielende leiding werd meerdere keren deelgenomen aan Europese en wereldkampioenschappen zwemmend redden.
Strijdkreet
Op 25 september 1980 werd Theo geïnterviewd door de Regionale Omroep Zuid, een van de voorlopers van L1. Hij liet destijds weten: ,,Je moet de zwemmers echt motiveren om resultaat te bereiken. Ook moeten ze er veel voor laten.’’ Voor zijn ploeg was de strijdkreet ‘Trainen is meegaan en werken wordt beloond’. Dit is kenmerkend voor hem die veel betekend heeft voor zowel de RRB als Reddingsbrigade Nederland.
Lidmaatschapsjubileum
Op 28 juni 2015 is Theo in het bijzijn van Bob Dekkers, namens Reddingsbrigade Nederland internationaal vertegenwoordiger van de lifesavingsport, en toenmalig bondsbestuurslid Jolanda van Dalen gehuldigd met een oorkonde en een bos bloemen vanwege zijn 50-jarig lidmaatschapsjubileum. Van Dalen, de huidige chef de mission van de Nationale Selecties Lifesaving, geeft aan: ,,Ik heb Theo maar één jaar meegemaakt. Zijn laatste jaar als bondscoach was mijn eerste jaar als lid van de Nationale Selectie. Theo was een markante man met een groot lifesaving-sporthart.’’
(Foto: Archief RRB).
.jpg)
Thei een man van weinig woorden, doorzetter en wat hij in zijn kop had, had hij niet in zijn kond om het maar eenvoudig te zeggen. Hij was niet iemand die op de voorgrond trad.
Thei opgegroeid in Swalmen was een fanatiek zwemmer en waterpoloër. Bekend stond hij om zijn “vaardigheden” tijdens waterpolo wedstrijden, waar menig tegenstander mee te maken kreeg. Als badmeester stond hij zijn mannetje van begin af aan. Een kleine anekdote waarbij jongens van de plaatselijke landbouwschool verplicht zwemmen op het rooster hadden staan. Wel koud water hè badmeester, het is maar 17 graden, brr, daar ga ik niet in! De temperatuur stond netjes aangegeven op de grote thermometer bij de ingang van zwembad Hattem. Kan jij voor mij een stukje tak afsnijden, ongeveer zo lang en zo dik, zijn zakmes pakkende en het aan de scholier in de hand drukkend. De jongen kwam gedwee met een stukje op maat gesneden tak terug. Toen het takje in de handen van de badmeester was, kreeg de jongen daarmee een ferme klats tegen zijn billenwerk onder de woorden: en nu omkleden en het water in! Schoorvoetend volgde de meute de opdracht, mompelend nou dat vertellen we wel aan de directeur van de school dan kan hij nog wat beleven! Die is hier niet lang meer badmeester. Ook diegenen die “groepswijze” hem wel eens zouden “soppen”, kwamen er bekaaid van af.
Met belhamels handelde hij ook in de Roerdomp (II) bij het buitenbad in de zomer op dezelfde manier. Wie stiekem zonder te betalen door een gat in de haag en het hek kroop, ging er met dezelfde vaart weer door naar buiten, al of niet gebruik makend van zijn bekende zeldzame “vliegende klompen”. Zijn lichaamshouding, gezichtsuitdrukking en dwingende stem, die ontzag inboezemden, hielpen hem hierbij. Hij hoefde geen groep toezichthouders bij zich te hebben om rust en vrede in het buitenbad te handhaven.
Die speciale klompen gebruikte hij ook tijdens trainingen van de wedstrijd ploeg in het bad. Wie niet deed wat hij aan opdracht gaf of wat lag te “kuiten” hoorde de klompen goed voorbij suizen als goed geleide projectielen. Hij had wel hierbij het voordeel dat bij het onderwater zwemmen zijn mensen zeer ver en goed de afstand konden halen. Een enkeling zelfs heen en terug! Onlangs vertelde me nog een van de damesploeg, dat ze bang was om te vroeg boven water te komen en de mensen van andere ploegen haar vroegen waar en hoe ze dat geleerd had. Was altijd bang dat er een klomp aan kwam suizen, dus dan maar wat extra doorzwemmen. Voor mensen met een luide harde stem verbasterde hij graag de achternaam, met als voorbeeld Cluitmans die hij steevast aansprak met: “Meneer Luidmans”.
Voor de jeugd was hij heel anders! Hij kon wel niet tegen gezeur en geklaag tijdens de zwemlessen. Een van zijn methoden was als de “watergewenning” niet voldoende bleek te zijn, de “zelfredzaamheidsmethode” toe te passen. Doordat Thei meerdere generaties van op zwemles had gehad en vanuit het bezoek aan het bad kende, waren zijn optreden als Sinterklaas altijd een mooi schouwspel. Kleine kinderen vredig op hun gemak zittend op de schoot van Sinterklaas liet hij ze mooie verhalen over thuis, pap en mam vertellen, die vaker met een blos of het schaamrood kregen bij het aan horen van uitspraken: ja je lijkt toch ook wel een beetje op pap of mam die hadden ook van die streken of misschien nog wel erger!
Voor de RRB was Thei een echte trainer- verbinder. Hoewel de wedstrijdploeg op nummer 1 stond, besteedde hij veel aandacht aan team vorming en leiderschap. Bekend zijn de zomer kampen van 6 tot 12 jaar op Texel en in de buurt van Roermond. Meelopers, Jeugd instructeurs en instructeurs werden de groepsleiders tijdens de kampen. Veel leden spreken er nog vaker over die mooie periode. Verder organiseerde hij voor de verschillende leeftijden ook vaker gezellige middagen met altijd prijzen, bestaande ut appels en chips, en kleine doosjes rozijnen die hij voor meestal een habbekrats liet sponsoren. Ook voor de supersenioren regelde hij jaarlijkse onderlinge internationale wedstrijden. Er wordt nog wel eens over de wedstrijd in “Berlijn” gesproken door een geselecteerde oudere niet wedstrijdzwemmers.
Eigenlijk heeft Thei ook het Reddend zwemmen internationaal meegeholpen van de grond te krijgen en vooral op de kaart te zetten. Niet belast met angst of talenkennis stapte zoals hij zichzelf noemde “Swaamse jong” overal op af en naar binnen om zijn denkbeelden en dromen en internationale deelname aan wedstrijden te verkondigen en het een en ander te regelen. Ook de eerste aanzet tot de bilaterale overeenkomsten. Veel buitenlandse trainers en bestuurders kende hij inmiddels en vormde een hechte vriendenkring. Dit mede door regelmatig onderlinge internationale wedstrijden te houden. Te denken aan de DLRG Ortsgruppen Rheda-Wieder-Brück, Tönis-Vorst, Warendorf en noem maar op. Soms kon hij zich zoals hij het noemde wel in de buik bijten. Tijdens internationale wedstrijden in Londen werd het onderdeel “balwerpen” als wedstrijdelement geïntroduceerd. Veel trainers waren nog net zo bekend met de techniek op zich en Thei gaf aan een bevriende Nederlandse trainer uitleg over het onderdeel en wat volgens hem de beste methode was. Op de dag van de wedstrijden verloor hij juist op “dit” onderdeel en greep naast de prijzen!
Tijdens de zomerdagen in het buitenbad plukte hij vlierbessen en maakte daar een heerlijke wijn van met voldoende “power”. Tijdens de trainingsuren van de Reddingsbrigade zaten altijd minimaal 2 tot 3 bestuursleden aan een tafeltje in de hal. Ook daar bood Thei vlierbessen wijn aan een van de bestuursleden. Die merkte al spoedig de power en haalde stiekem een 1,5 liter bierglas, model laars, op en zette dat tussen zijn benen op de stoel. De plastic bekertjes werden daarin feilloos geleegd en na een dikke fles, stond Thei iets beduusd te kijken, hij snapte het niet helemaal hoe dat kon.
Begin jaren ’80 werden in Roermond de Europese Kampioenschappen georganiseerd. Thei zorgde met Harrie Beckers voor de opzet en Jean van Berlo als “centefukser” over de pecunia. Maar uiteraard kort voor en tijdens de wedstrijden was Thei nergens voor aanspreekbaar. Zo was mij de taak toebedeeld “huismeester” op Groenewoud in Swalmen te zijn, waar de ploegen en begeleiders waren ondergebracht. Jij zorgt er maar voor dat iedereen op zijn wenken bediend wordt, en als ze wat nodig hebben regel je het maar. Waar je het vandaan haalt interesseert me niet! Het moet voor hun een blijvende goede en mooie herinnering blijven! De keukenploeg kreeg opdracht om op de dag van aankomst heerlijke chili con carne te maken “receptura Theiokidos”. De voorraad toiletpapier slonk zienderogen en konden enkele toiletten ontstopt worden. Als je heden nog met de mensen van de “keukendienst” spreekt wordt er nog vaak gelachen om de mooie tijd en fratsen ook met de begeleiders uit de diverse landen werden uitgehaald. Ook een bondsvrouw die dachten dat het een 4 **** hotel was, was snel genezen en trok met ons allen aan hetzelfde touw! Thei was voor alle trainers een perfecte gastheer en liet hun ’s avonds genieten van “ Swaamen & Remunj by night”, ondanks dat ze tijdens de wedstrijden elkaar het vuur aan de schenen legden. Na de prijsuitreiking maakte een van de “Mamma’s” van de Italiaanse ploeg heerlijke “spaghetti” volgens haar traditioneel familierecept klaar voor iedereen als dank voor het gastvrije onthaal in Roermond.
Met Dre Peeters behoorde Thei bij de kleine groep mensen, die inmiddels meer dan 40 jaar geleden, jaarlijks vooral voor de jeugd die op sportgebied actief waren geweest, om jaarlijks een fijne avond te bezorgen. Welke sport je ook beoefende maakte niets uit als je maar in beweging was geweest en een sport beoefende! Op deze ene avond per jaar konden ze volop genieten van de behaalde en niet behaalde prestaties, van aspirandje, clubkampioen, tot internationaal topsporter. Voor zover de herinneringen mij niet in de steek laten was dat in een van de zalen van voormalig Hotel de Gouden Leeuw aan de Neerstraat. Grote prijzen bestonden er niet, enkele wat kortingsbonnen op sportkleding, geen medailles, maar limonade, chips en appels.
Na zijn badmeester en trainerschap genoot hij met volle teugen van de bridgedrives die hij in Frankrijk organiseerde tijdens de zomermaanden en ………..waar hij nog iedere morgen heerlijk zijn baantjes trok, volkomen tevreden en genietend in het buitenbad.
(Tekst: dhr. Wim Carelse)
(Foto's: mevr. Ingrid Doezen-Boots)